Islandzkie Muzeum Narodowe w Reykjaviku - dokumentacja wikińskiej ekspozycji.

Specjalnie dla naszych znajomych zainteresowanych kulturą wczesnośredniowiecznej Skandynawii, czujemy się w obowiązku udostępnić zdjęcia z Muzeum w Reykjaviku. Mamy nadzieję, że się przydadzą i zainspirują :) Ku chwale Rekonstrukcji!

Niestety wiele z obiektów w gablotach podpisanych jest równie kreatywnie co w wielu polskich muzeach, w stylu "obiekt kultowy" lub "przedmiot codzienny" :P Zrobiliśmy co było możliwe żeby uchwycić jakiekolwiek szczegóły w ciemnych gablotach.

Dwa pochówki kobiece:

U góry dwa brązowe dzwoneczki, prawdopodobnie z Wysp Brytyjskich, noszone na naszyjniku.

Brązowa brosza i małe brązowe szczypczyki.

Detal szpil kościanych.

Gablota kulinarna:

Górny kamień żaren.

Płaskie kamienne płytki do pieczenia placków chlebowych.

Kamienny rondelek.

Kamienna miska.

Przydatne w domostwie:

Kamienny kaganek.

Lampki z miejscowego kamienia.

Żeleziec łopaty.

Na stojaku uchwyty do świec do pionowego wbijania (w stół?), poniżej uchwyt do wbijania w ściany lub słupy.

Kamienny i metalowy kaganek.

Pięknie wykonane klucze.

Kolce zimowe - największy ma około 5 cm szerokości.

Przędzenie i tkanie:

Przęśliki z różnego rodzaju kamienia, średnica największego około 4 cm.

Z jednym z przęślików zachowało się także wrzeciono.

Szpulki kościane (owcze) na uprzędzione nici, często zdobione.

Szpulka zdobiona w oczka.

Fragmenty tkanin wełnianych.

U góry fragment odzieży z grobu kobiecego z zachowaną naszytą krajką tabliczkową, kolory w przybliżeniu: brąz/ ruda czerwień i ciemna zieleń.

Fragment tkaniny z plecionym sznureczkiem.

Igielnik metalowy.

Kamienna osełka do igieł z okuciem metalowym do przywieszania.

Różne kamienne osełki. Długość 5-6 cm.

Kamienne ciężarki tkackie.

Biżuteria:

Ciekawostka: brosze najprawdopodobniej bałtyjskie.

Naalbinding i fragmenty tkanin:

Rękawiczki dziecięce ze sznureczkiem zapobiegającym zgubieniu.

Tkany but - późne średniowiecze.

Tkanina z wplecionymi kosmykami wełny.

Vadmal lub samodział - wełniana tkanina była najważniejszym islandzkim produktem eksportowym, dopóki w XIV wieku nie zdominowała jej suszona ryba. Tkanie było domowym rzemiosłem, przeważnie pracą kobiet. Wyposażenie może wydawać się prymitywne lecz w rzeczywistości techniki tkackie były bardzo wyrafinowane. Przekształcenie surowej wełny w tkaninę nie jest wcale prostym zadaniem.

Było kilka odmian tkanin. Pasiaste vadmal, lepszej jakości hafnarvadmal i najpowszechniejszy typ "handlowy". Tkaniny były sporządzane na szerokość dwóch łokci (jeden łokieć to trochę ponad 50 cm). 90 łokci tkaniny (45 metrów) było wartych jedną krowę.